با از دست دادن دندان، بیماران به سمت غذاهای نرم و آسان جویده می شوند. اینها معمولاً غذاهای آماده هستند که قبلاً پردازش شده اند. به طور کلی، این غذاها سرشار از قند و کربوهیدرات هستند، اما ارزش غذایی کمی دارند. هنگام خوردن غذاهای نرم تر، ماهیچه های جونده کمتر کار می کنند که به نوبه خود باعث ضعیف شدن آنها می شود. علاوه بر این، پس از از دست دادن یک دندان، دندان های مجاور شروع به حرکت کرده و به سمت ناحیه دندان از دست رفته متمایل می شوند. این حرکت بر سلامت و ثبات سایر دندان ها تأثیر می گذارد. هنگام غذا خوردن، بار روی بقیه دندان ها تغییر می کند: فشار بیشتری روی تاج و ریشه دندان های دیگر وارد می شود. بنابراین، سایر دندان ها نیز می توانند ثبات خود را از دست بدهند و از جای خود خارج شوند.